Idealna na zimne dni, pyszna i sycąca. Barowa klasyka, którą (prawie) każdy kocha. A jak jeszcze nie kocha, to jak sobie zrobi to pokocha.
Potrzebujemy: fasoli, najlepiej Piękny Jaś.
Wykonanie: fasolę namoczyć w zimnej wodzie, najlepiej na noc. Wody powinno być jakieś 5 cm ponad warstwę ziaren. Ugotować do miękkości – są tutaj dwie szkoły: pierwsza to gotowanie w wodzie, w której fasola miękła, druga to odlanie wody i nalanie świeżej. Ja robiłem i tak i tak, nie zauważyłem specjalnej różnicy. Z wrodzonego lenistwa w 90% przypadków gotuję w tej, w której fasola się moczyła. Osobno robię sos pomidorowy. Passatę pomidorową (można użyć przecieru, ale dla mnie jest za kwaśny) gotuję i doprawiam do smaku (sól, pieprz, majeranek, ziele angielskie, liść laurowy, kminek, papryka – ja używam wędzonej). Leniwi mogą użyć gotowej mieszanki przypraw. Kiedy fasola osiągnęła pożądaną przez nas miękkość, a woda odparowała, wlewamy sos pomidorowy i mieszamy. Jeśli nie jesteśmy wegetariańscy, to na patelni przesmażamy lekko dobrą kiełbasę i boczek i również dodajemy do fasoli. Mieszamy, chwilkę jeszcze gotujemy, żeby smaki się przegryzły, ale i tak najlepsza jest po odgrzaniu ;)
Sposób podania: z chlebem, grzanką lub innym ulubionym pieczywem albo po prostu solo, w głębokim talerzu.
Można zamrażać lub wekować.
A jak Wy robicie fasolkę po bretońsku? Podzielcie się sprawdzonym przepisem w komentarzu pod tym postem na naszym fan page.
Wybrana opinia na temat przepisu: „Ta fasolka jest boska i rozbudziła w naszej rodzinie zainteresowanie sztuką francuskich impresjonistów. W przyszłe wakacje jedziemy wszyscy do Bretanii, by na polach kukurydzy szukać inspiracji. Kuchnia światowa wyzwala w naszej rodzinie chęć zdobycia wiedzy, rok temu po zjedzeniu śledzia po japońsku zwiedziliśmy Tokio. Czekam na kolejne przepisy” /Antoni Waldemar K., emeryt, Zimna Woda/
